Anyż, badian, czy biedrzeniec to nazwy jednej rośliny uprawianej w krajach o klimacie suchym i gorącym. Dlatego też spotykamy ją w Hiszpanii, Rosji, Bułgarii, Turcji, Chile, Argentynie, Meksyku, Indiach, Japonii, czy Iranie. Anyż nie rośnie w stanie dzikim. Jest rośliną miododajną, a wysiewa się go w kwietniu, kwitnie w czerwcu i lipcu, a owoce zbiera się w końcu sierpnia.
Są różne rodzaje anyżu. Jednak najpopularniejszymi są: anyż zwykły, gwiazdkowy i japoński.
Każdy z nich rośnie i wygląda inaczej choć to ta sama roślina.
Zacznę może od anyżu zwykłego. Jest to roślina jednoroczna i należy do rodziny blaszkowatych. Na szczytach pędów ma kwiatostan w formie drobnych kwiatków biało żółtych lub zielonkawo białych. Łodyga jest często rozgałęziona dochodząca do 30-50 cm wysokości. Owoce mają kształt gruszkowaty, a zapach podobny do zapachu kminku, tylko bardziej intensywny i słodkawy.
Inaczej wygląda anyż gwiazdkowy. Drzewo tej rośliny jest wiecznie zielone, choć nie jest wysokie. Owoce jego wyglądają bardzo dekoracyjnie o kształcie gwiazdki i stąd nazwa. Zapach jest znacznie mocniejszy niż zapach anyżu zwykłego, a smak ma korzenno-słodkawy. Zawdzięcza go olejkom w nim zawartym i dlatego przechowuje się go w całości, a rozdrabnia tuż przed użyciem. Owoce anyżu zawierają tłuszcz, związki białkowe, sole mineralne i cukry.
O anyżu japońskim powiem krótko, ponieważ jest dość rzadko używany. Wyglądem bardzo przypomina anyż gwiazdkowy, tylko jest nieco mniejszy, a zapach nie przypomina wcale tej rośliny.
Anyż wykorzystuje się jako przyprawę, oraz w przemysłach cukierniczym i spirytusowym.
Drewno anyżu jest doskonałym materiałem rzeźbiarskim, a resztki anyżowe wraz ze słomą służą jako cenny dodatek paszowy dla bydła.
Tak więc nic z tej ciekawej rośliny się nie marnuje.
